بررسی حکم جهاد ابتدائی در عصر غیبت

محمد صالح حسنی سعدی[1]

چکیده

برای دعوت کفار به اسلام، جهادی به نام جهاد ابتدائی در اسلام مطرح شده است، که به کمک مستضعفین فکری رفته و ازحق مالکیت خداوند دفاع میکند وبا کسانی که مانع گسترش اسلام میشوند به جهاد  میپردازد، اما سوالی که مطرح میشود این است که چه کسی این حق را دارد، تا حکم به جهاد کند .یقینا امام معصوم و پیامبر گرامی اسلام و کسانی که آنها تعیین میفرمایند این اجازه را دارند، اما سوال اصلی در این است که آیا در زمان عدم حضور امام ،اجازه این کار به افرادی دیگرداده شده ویا اینکه منعی از سمت آنها صورت گرفته یا خیر، با جست و جو در روایات و فتواها مشخص میشود که اولا اجماعی برای عدم جواز وجود ندارد، به علت قول افرادی مانند سلار و اما در مورد روایات، روایت قوی که دلالت آن تام باشد یافت نشد، بنابر این و باتوجه به آیات عام قرآنی که در مورد جهاد وارد شده، این نوع از جهاد در زمان حال هم جایز است البته اینکه هرکسی بتواند حکم به این جهاد بکند بعید به نظر میرسد و بنابر ادله و روایات ،حتما باید یک فقیه جامع الشرایط باشد جدای از اینها بنابر ادله ولایت مطلقه تمام شئون معصوم به فقیه انتقال یافته مگر اینکه با دلیل خاصی خارج شود که بنابر آنچه به دست ما رسیده روایتی که سندا و دلالتا بر این چنین چیزی حکم کند یافت نشد و باز هم بنابر امور حسبه که البته ضرورت آن برای ما اثبات نشد باز هم فقیه میتواند در زمان غیبت حکم به جهاد بدهد.

کلید واژه: جهاد ابتدائی، اذن امام معصوم، اختیارات ولی فقیه، عصرغیبت.